Categorie:

Europa

nieuwe reisgids Sicilië nu verkrijgbaar

Jahaaa, onze nieuwe Dominicus reisgids Sicilië ligt in de winkel! De tekst is van reisjournalist en medeblogger Guido Derksen. Met natuurlijk handige ‘need to know’ (praktische) info, maar ook heerlijke ‘want to know’ verhalen.
De (meeste) foto’s zijn van mijn hand en daar ben ik best een beetje trots op. Zeker op dit portret. Deze Siciliaanse man zat met een groepje gepensioneerde vrienden in het park van Ragusa Ibla. Heerlijk in de verkoelende schaduw op een grote halfronde bank. Daar bespreken ze dagelijks alles wat zoal voorbij komt. Een mooi ritueel. Mannen met een lange geschiedenis, dat zie je meteen. Ze lieten zich allemaal gewillige door mij portretteren, maar deze sprong er meteen bovenuit. Trots, stoer en getekend. Sicilië in een notendop.

Sicilië, Guido Derksen
uitgeverij J.H. Gottmer/ H.J.W. Becht
€ 22,99

7 augustus 2018 0 reactie

Europa Slovenië

Panta rhei, deel 3 (Slovenië)

geschreven door Guido Derksen

In twee voorgaande blogbijdragen beschreef ik hoe alles stroomt in de Kroatische nationale parken Plitvice en Krka, waar de watervallen je om de oren vliegen. Meer naar het noorden kom je in de Alpen uiteraard ook veel watervallen tegen, ook al is het niet in van de grote concentraties als in Kroatië.

In de Karavanken, bij de grens van Slovenië en Oostenrijk, valt Slap Rinka naar beneden, met 90 meter de hoogste waterval van Slovenië. Het is geen imposante brede waterstroom, maar de woestmooie omgeving van de Logarvallei maakt veel goed. En naast de waterval is het café-restaurant dat als een adelaarsnest tegen de rotsen aangeplakt zit een prachtige plek om alles op je in te laten werken.

15 juli 2018 0 reactie

Europa Kroatië Uncategorized

Panta rhei, deel 2 (Kroatië)

geschreven door Guido Derksen

Het Kroatische Nationaal Park Krka, niet ver van de historische kustplaats Šibenik, doet niet onder voor het Nationaal Park Plitvice, beschreven in een vorige bijdrage op dit blog. Ook hier vallen talloze watervallen vanaf travertijndrempels naar beneden en ook hier bruist, stroomt en spettert het aan alle kanten. Nikola Tesla bouwde er een van de eerste waterkrachtcentrales ter wereld en er staan enkele historische watermolens, maar verder is de natuur grotendeels intact gebleven. En ook hier zorgen wandelpaden ervoor dat je alles van dichtbij kunt meemaken.

Als extraatje zijn er boottochten, bijvoorbeeld van het plaatsje Skradin naar de benedenentree van het park of van de tweede entree naar het franciscaner Visovaćklooster, op een eilandje in een meer. Bovendien is de zee dichtbij, en daar kun je op zonovergoten terrassen heerlijke verse vis en langs de kust gekweekte mosselen, oesters en andere schelpdieren bestellen. Zorg wel dat je buiten het hoogseizoen het nationale park bezoekt, anders is de kans groot dat je file moet lopen over de wandelpaden. Er worden maximaal 10.000 bezoekers per dag toegelaten, maar eigenlijk is dat al veel te veel.

12 juli 2018 0 reactie

Europa Kroatië

Panta rhei, deel 1 (Kroatië)

geschreven door Guido Derksen

Kroatië, ze staan in de halve finale van het WK voetbal en zijn daar apetrots op. Maar de Kroaten mogen ook trots zijn op de prachtige natuur van hun land. Neem bijvoorbeeld de schitterende nationale parken en vele watervallen die het land rijk is.

Nationaal Park Plitvice, in de regio Lika-Senj, is zonder meer een van de mooiste natuurgebieden van Europa. In het hart ervan loopt een reeks meren en meertjes in elkaar over via tientallen watervallen die vanaf travertijndrempels omlaag storten. Lang geleden al zijn er wandelpaden langs, boven, onder en tussen de waterpartijen aangelegd die het mogelijk maken al het moois van dichtbij te beleven. Als je over sommige stukken loopt lijkt het water van alle kanten te komen. Overal bruist, stroomt en spettert het glasheldere water langs je heen. Dankzij bepaalde mineralen heeft het in de meertjes ook een bijna onwezenlijk blauwgroene kleur.

Trek voldoende tijd uit voor een bezoek aan het gebied, want je kunt er fantastische lange wandelingen maken. Zorg wel dat je buiten het hoogseizoen komt, anders is de kans groot dat je file moet lopen over de wandelpaden. Er worden maximaal 15.000 bezoekers per dag toegelaten, maar eigenlijk is dat al veel te veel.

8 juli 2018 0 reactie

Frankrijk Gastbijdrage Nienke Kooistra - parijsje.nl Parijs

Eau là là…Parijs aan het water #hetandereparijs

geschreven door Nienke Kooistra

Parijzenaars zoeken in de zomermaanden graag verkoeling langs het water. Bekend zijn de terassen en ‘stranden’ langs de Seine, minder bekend: de super gezellige kades langs het Canal Saint-Martin en het Bassin de la Villette. Nienke Kooistra van parijsje.nl neemt ons mee langs de leukste hotspots in het 10e en 19e arrondissement.

Nienke Kooistra | Paname Brewing op de kop van het Bassin de la Villette

Canal Saint-Martin (10e arrondissement)

Het Canal Saint-Martin ligt in het noordoosten van Parijs en takt aan op de Seine. Het was van de opening in 1825 tot begin 20ste eeuw een belangrijke handelsroute, maar tegenwoordig varen er vooral rondvaartboten. Een tochtje over het 4,5 km lange kanaal is zeker de moeite waard. Je vaart van de Place de la Bastille naar het Bassin de la Villette. Onderweg passeer je 9 sluizen om een niveauverschil van zo’n 25 meter te overwinnen!
Het gebied rond het Canal Saint-Martin is pittoresk en geeft een indruk van de bedrijvigheid die er vroeger moet hebben geheerst. Langs de kades staan talrijke 19e eeuwse fabrieksgebouwen, waaronder de oudste elektriciteitscentrale van Parijs, een oude papierfabriek en de Rotonde de la Villette (1786-1792), een classicistisch gebouw van Claude-Nicolas Ledoux. Je begrijpt meteen dat dit kanaal sinds jaar en dag een inspiratiebron is voor kunstenaars. Het is een geliefd decor in films zoals Hôtel du Nord (1938) en Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain (2001), wordt beschreven in een romans (o.a. door Léo Malet en Georges Simenon) en nog steeds getekend door de bekende striptekenaar Jacques Tardi.

de gezellige kade van Canal Saint-Martin

En route!

Voor kenners is het Canal Saint-Martin een plek waar je altijd terug wilt komen. Voor wie er nog nooit is geweest: het bruist er van het leven. De sluizen, de bruggen, de gezellige kades met volop leuke restaurants en koffietentjes. Om maar meteen bij mijn eigen favoriet te beginnen: restaurant La Marine. Ik bestel er graag de overheerlijke thon (tonijn) en raviolis. Een andere aanrader voor lekker eten is het super sfeervolle Hotel du Nord. Wil je liever naar een echt Frans café, ga dan bij Chez Prune naar binnen. Voor de lekkerste koffie moet je zijn bij La Fontaine de Belleville. Daar branden ze zelf de bonen en dat proef je. Elke zaterdagnamiddag is er bovendien live jazz. Bij mooi weer picknicken de Parijzenaars graag op de kades. Wijn, brood en kaas mee!

Zonnen – zwemmen – zwieren (19e arrondissement)

Verder noordoostwaarts langs het Canal Saint-Martin komen we uit in het 19^e arrondissement. Hier vind je het fantastische Bassin de la Villette, een langgerekt dok dat 4 kanalen van de stad met elkaar verbindt. Het Bassin bestaat dit jaar 210 jaar. Om dit te vieren én dat Parijs in 2024 de OS mag organiseren zijn er zwembaden in het Bassin gelegd. De plek is enorm gewild, vooral ook vanwege de gerestaureerde industriële panden waar de leukste eettentjes en cinéma’s zitten. Ook gaaf zijn de péniches, de ‘terrasboten’ waar je met mooi weer tussen de locals kunt genieten van het echte Parijs. Een van de péniches is een drijvende bibliotheek (in het Canal de l’Ourcq), je kunt daar een boek én een drankje pakken. Het heeft de toepasselijke naam L’eau et les rêves, het water en de dromen, een verwijzing naar het boek van de Franse wetenschapsfilosoof Gaston Bachelard. Een paar jaar geleden opende in het Bassin een bierbrouwerij, de Paname Brewing Company. Bestel hier een lekkere ‘bière artisinale’ en geniet in het café of op het terras met het schitterende uitzicht.

Bassin de la Villette

Kleine D-tour

Als je toch in de buurt bent, vergeet dan niet Le Centquatre oftewel Le 104 te bezoeken. Het ligt niet langs het Canal maar is de moeite van een kleine D-tour waard. Le 104 is een culturele broedplaats gevestigd in een prachtig historisch pand. Ooit was dit een mortuarium (Pompes Funèbres Municipales), maar daarvan is (gelukkig 🙂 niets te merken. De gigantische ruimte met hoge ramen vormt een perfect decor voor kunstexposities. Er is ook een restaurant, een café, enkele boektieks, een boekhandel en je kunt deelnemen aan gratis Qigong lessen.

Le Centquatre

Terug naar het Bassin

Wandelend vanaf het Bassin de la Villette langs het Canal Saint-Martin richting Jardin des Plantes kom je onderweg veel plekjes tegen om te genieten. De tocht loopt over de Place de la Bastille. Je kunt ook de andere kant op wandelen – vanaf het Bassin richting het Canal de l’Ourq – voor een sportieve tocht langs of op het water. Geen zin in inspanning? Ga naar het Parc des Buttes Chaumont, dat is een oase van rust met prachtige uitzichten over de stad, een grote vijver en een heerlijk vrolijk café, Rosa Bonheur.

Parc des Buttes Chaumont en café Rosa Bonheur

Foto’s zijn van Parijsje.nl en van Ferry van der Vliet. Van Ferry mag ik zijn foto’s met jullie delen. Deze week komt zijn nieuwe boek, Ongewoon Parijs, uit http://paris-fvdv.blogspot.com/

Tips ‘le long de la route’:
10^e arrondissement

La Marine – 55Bis Quai de Valmy
Chez Prune – 36 Rue Beaurepaire,
Ten Belles – 10 rue de la Grange aux Belles
Hôtel du Nord – 102 Quai de Jemmapes
La Fontaine de Belleville – 31-33 Rue Juliette Dodu

19^e arrondissement
Bassin de la Villette – de zwembaden
Paname Brewing Company – 41 bis Quai de la Loire
L’eau et les rêves – Quai de l’Oise
Le Centquatre – 5 Rue Curial
Parc des Buttes Chaumont – 1 Rue Botzaris
Rosa Bonheur – Parc des Buttes Chaumont, 2 Allée de la Cascade

SaveSave

12 juni 2018 4 reacties

Eten & Drinken Europa gerechten Italië

Broodje Rundermilt (#Palermo #Sicilië)

geschreven door Guido Derksen

Net als elders eten veel Sicilianen van oudsher graag een eenvoudige, snelle hap op straat. Niks bijzonders, zou je zeggen, maar de laatste jaren is streetfood echt een ding geworden op het eiland. Vooral Palermo kent een rijke streetfoodtraditie, waarin onder meer hoofdrollen zijn weggelegd voor panelle (gefrituurde plakken kikkererwten- of bonendeeg, soms op een broodje gegeten), arancini (gefrituurde rijstballetjes met groenten, kaas en/of vlees erin verwerkt) en stigghiola (aan een spies geregen, geroosterde schaapsingewanden met peterselie, ui en kruiden). Op de hoek van Piazza Marina bij Corso Vittorio Emanuele is Nni Francu U’ Vastiddaru een van de bekendste eettenten waar je dit soort interessante gerechten kunt proberen.

Een ander populair streetfoodgerecht in de Siciliaanse hoofdstad is ook gewoon bij eetkarretjes langs de weg te krijgen en heet pani ca’ mèusa, (‘panino con la milza’ in het Italiaans). We hebben het hier over een broodje rundermilt.

De historie van pani ca’ mèusa gaat meer dan duizend jaar terug. Destijds was er een grote Joodse gemeenschap in Palermo, en veel van hen werkten als slagersknecht. Ze kregen als loon de minder goed verkopende delen van het slachtvee, waaronder de milt. Het werd een gewoonte om de rundermilten te koken en als hapje met citroen en zout langs de straat te verkopen, een van de eerste streetfoodgerechten van de stad. Een ander oud streetfoodgerecht, dat vooral door straatventers uit de Arabische gemeenschap werd verkocht, was brood met ricotta en caciocavallo-kaas (‘kaas te paard’, verwant aan de provolone). Tijdens de Spaanse inquisitie werden de Joden verdreven uit het Koninkrijk Sicilië, dat destijds onder Spaanse heerschappij viel. Hierna combineerde men de Joodse streetfooderfenis met de Arabische, en het broodje rundermilt zoals de Palermitanen dat nu kennen was geboren.

Tegenwoordig wordt de rundermilt voor de pani ca’ mèusa eerst gekookt en dan gebakken in varkensvet. Door het bakken wordt de milt zachter, zodat mensen die geen compleet gebit meer hebben het ook kunnen eten. Vaak bakt men er ook nog gehakte longen en luchtpijpen van het rund bij. Zo snel mogelijk na het bakken gaat het orgaanvlees op het traditionele witte broodje, dat vastedda heet. Citroensap en zout worden toegevoegd en er men strooit er vervolgens vaak geraspte caciocavallo en eventueel ricotta overheen. Deze bereiding noemt men ook wel maritata, ‘getrouwd’. De witte kaas staat dan voor de bruid en het donkere vlees voor de bruidegom. Zonder kaas kun je ook een broodje rundermilt krijgen, het heet dan schettu, ‘alleenstaand’.

Zéker eens proberen als je Palermo bezoekt en geen principiële vegetariër bent. When in Palermo, do as the Palermitans, nietwaar? Buon appetito!

SaveSave

29 mei 2018 0 reactie

Europa Galicië Spanje

Galicië: grillige kusten, stille stranden #spanje

geschreven door Guido Derksen

Spanje ontvangt elk jaar tientallen miljoenen toeristen. Ze gaan naar Barcelona, Madrid, Valencia, Sevilla, Granada en andere mooie steden. Terecht, want die zijn stuk voor stuk de moeite waard. Het leeuwendeel spoedt zich echter naar de costa’s aan de Middellandse Zee, waar je ’s zomers over de hoofden kunt lopen. Probeer bij Benidorm, Torremolinos of Salou dan maar eens een rustig plekje op het strand te vinden waar je je handdoek kunt neerleggen. Veel van die stranden aan de costa’s vallen trouwens behoorlijk tegen. Fantasieloze appartementencomplexen, troebel water, slappe golfjes, laffe sangria en vette en véél te zoute paella die je je hond nog niet zou voeren.

Maar het kan ook anders. Afgelopen zomer was ik in een deel van Spanje dat vanwege de kans op regenbuien ver onder de radar van de gemiddelde vakantieganger blijft: Galicië. Een eigenzinnige regio in het noordwestelijkste hoekje van het Europese continent, aan de Atlantische Oceaan, voornamelijk bekend van bedevaartsoord Santiago de Compostella. Ik kende Galicië niet, maar het weer viel enorm mee en de regio bleek over een prachtige, grillige kust te beschikken, vol met zeeinhammen, baaien, eilandjes, kliffen, rotspartijen én witte stranden. Je kunt er prachtig wandelen, de Atlantische branding is stevig en het water helder. De schelp- en schaaldieren die er volop gekweekt en gevangen worden zijn goedkoop en geweldig goed. De Galicische mosselen bijvoorbeeld bevielen me beter dan de Zeeuwse. En dan maken de Galiciërs ook nog heerlijke, knisperend-ziltige witte wijnen van de albariñodruif, die het uitstekend doen bij al die zeevruchten.

19 mei 2018 0 reactie

Andalusië Europa Spanje

Malaga rules!

geschreven door Renée Kwak

Om alvast een glimp te krijgen van hoe de zomer ook alweer aanvoelt, was ik afgelopen maand vijf dagen in Malaga. Niet een stad die hoog op mijn bucket list stond, maar what the hell: de zon schijnt er, je kunt er al vroeg in het jaar buiten eten en de Spanjaarden zijn relaxed. En dat op amper 2,5 uur vliegen van Rotterdam.

Piaza de la Merced

Excuus Malaga, ik heb je onderschat! Er is veel meer te beleven dan relaxed in de zon tapas eten. Gooi maar overboord dat vooroordeel van saaie, noodzakelijke tussenstop op weg naar andere bestemmingen in Andalusië of aan de Costa del Sol. Inmiddels weet ik beter: in Malaga moet je zijn! Zeker in het voor- en najaar, als de temperatuur rond de 20-25 schommelt.

Museo de Málaga

10 redenen om naar Malaga te gaan

Het vrijwel altijd mooie weer en de ligging aan zee (zeebries!).
De prachtige historische binnenstad: compact en autoluw, alles is te lopen.
De heerlijke sfeer. Jong en oud, hip en traditioneel – alles kom je tegen. Ook toeristen, maar het is nog steeds een authentieke stad waar vooral Spanjaarden wonen, werken en studeren (er is een universiteit). Op zondag nemen ze een radiootje mee naar een van de vele pleinen om de tango te dansen! Op Spaanse dansschoenen of op sneakers, het maakt allemaal niet uit.
Het bruist er cultureel. Er zijn meer dan 25 musea, waarvan het Picasso-museum en het Centre Pompidou (dependance van het Centre Pompidou in Parijs) de bekendste zijn.
Er is sowieso veel te zien: het langgerekte botanische park tussen de strandboulevard en de stad, het Moorse fort Alcazaba (het Alhambra van Malaga) met zijn patio’s en tuinen, het hoog gelegen Castillo de Gibralfaro (de stevige wandeling waard).
De brede stranden en de boulevard, allemaal vanuit de stad op loopafstand.
Het uitgebreide winkelaanbod. Ook daarin vind je dezelfde mix terug van hip en traditioneel.
De aardige mensen, echt overal.
Het enorme aanbod aan eettenten, maar ook goede restaurants. Tip: El Tintero, een visrestaurant op het strand van de oude visserswijk El Palo, waar de obers rondlopen met borden vol heerlijkheden en die schreeuwend aanprijzen. Vinger opsteken en het bord is voor jou. Het is een belevenis, zeker op zondag als hier hele families komen lunchen. Niet te vaak gaan, want slecht voor je gehoor 🙂
De goedkope chartervluchten die je in een halve dag teleporteren van een regenachtig Nederland naar een zonnig plein in Malaga. Met Transavia (geen sponsor!) wat mij betreft. Betrouwbaar en heeft veel aanbiedingen, zeker als je de heenreis op een zaterdag of zondag boekt (een lang weekend vanaf donderdag/vrijdag t/m zondag is altijd duurder).

De vierkante blokjes zijn Spaanse croquetas. Super lekker!

SaveSave

7 mei 2018 1 reactie

In Flanders Fields: Ieper en de Westhoek (#België #Vlaanderen)

België Europa

In Flanders Fields: Ieper en de Westhoek (#België #Vlaanderen)

geschreven door Guido Derksen

In Flanders fields the poppies blow

Between the crosses, row on row,

That mark our place; and in the sky

The larks, still bravely singing, fly

Scarce heard amid the guns below.

We are the Dead. Short days ago

We lived, felt dawn, saw sunset glow,

Loved, and were loved, and now we lie

In Flanders fields.

Take up our quarrel with the foe:

To you from failing hands we throw

The torch; be yours to hold it high.

If ye break faith with us who die

We shall not sleep, though poppies grow

In Flanders fields.

Het gedicht In Flanders Fields van de Canadese militaire arts John McCrae, geschreven in 1915, leverde hèt symbool op voor de gesneuvelde Commonwealth-militairen in de Eerste Wereldoorlog: de poppy, oftewel de klaproos. In de aanloop naar 11 november (Remembrance Day) is het voor veel mensen in Groot-Brittanië en Commonwealth- landen als Canada, Australië en Nieuw-Zeeland traditie om papieren of plastic poppies te dragen. Dit jaar zullen ze ongetwijfeld weer overal opduiken, want het is op 11 november precies honderd jaar geleden dat er een einde kwam aan de Grote Oorlog.

John McCrae schreef zijn gedicht even buiten Ieper, niet ver van de plek waar Duitse troepen de allereerste gifgasaanval van de oorlog uitvoerden. Als je er nu komt kun je je nauwelijks voorstellen wat zich hier voor gruwelijke slachtpartijen hebben afgespeeld, slachtingen die aan honderdduizenden jongemannen het leven hebben gekost. Het Vlaamse boerenland ligt er vreedzaam bij, pastoraal bijna. Onder de heldere voorjaarshemel zijn de boeren druk in de weer op hun velden en akkers. Nog even en de klaprozen gaan weer bloeien.

Maar dan duikt er een minutieus onderhouden oorlogskerkhof op. Verderop nog een, en weer een. Overal in en rond Ieper tref je verstilde begraafplaatsen en gedenktekens aan, soms met een Canadese vlag erbij, dan weer met de vlag van Wales of van Nieuw-Zeeland. Hele routes zijn uitgezet langs de Ypres Salient, de Ieperboog, de uitstulping van het westfront rond de stad. Hoe meer je ervan ziet, hoe indrukwekkender het wordt: de resten van oude loopgraven, het dagelijkse spelen (sinds 1928) van de Last Post bij de Ieperse Menenpoort, de bomkraters van Hill 60, Tyne Cot Cemetery, het bijzondere Memorial Museum Passchendaele 1917 in Zonnebeke, enzovoort. Zéér de moeite waard allemaal. En dat allemaal tussen de vredige velden in de Vlaamse Westhoek, waar het leven eenvoudig is en een pintje beter schuimt dan in de grote stad.

29 april 2018 0 reactie

Andorra Europa

De smokkelroutes van Andorra

geschreven door Guido Derksen

Met het wegvallen van de binnengrenzen is het smokkelen van goederen een uitgestorven ambacht geworden binnen de Europese Unie. Zou je zeggen. Maar er zijn nog steeds een paar vreemde buitengrenzen bínnen de EU. Die van Andorra bijvoorbeeld, en daar wordt nog altijd volop gesmokkeld. De smokkelwaar bestaat hoofdzakelijk uit tabaksartikelen.

In het zuidelijkste en laagst gelegen deel van het bergstaatje, circa 900 meter boven zeeniveau, tref je her en der velden aan waarop tabak wordt geteeld. Frankrijk en Spanje heffen stevige belastingen op tabak en tabaksartikelen, maar de Andorraanse tabak is belastingvrij en dus veel goedkoper. Daardoor is het enorm lucratief om tabakswaren de grens over te smokkelen. Tot 1997 was het zelfs niet illegaal om vanuit Andorra te smokkelen, je moest alleen aan de Spaanse en Franse kant van de grens goed op je tellen passen.

Een paar maanden geleden was ik in Andorra om de smokkelroutes naar Spanje te verkennen voor het reismagazine Columbus Travel (in het aprilnummer staat een lang verhaal). Een van de mooiste routes gaat vanuit Andorra naar het geïsoleerde Catalaanse dorpje Tor. Tot aan de Andorraans-Spaanse grens, op de 2300 meter hoge Coll de la Botella, ligt een goede asfaltweg, daarna kun je alleen verder over een onverhard pad dat langs steile Pyreneeënhellingen naar beneden slingert. Het pad is privéterrein. Betreden doe je op eigen risico, waarschuwt een bord direct na de grens. Het klinkt wat sinister, maar het is er prachtig. Bergbeekjes kabbelen vrolijk over de keien en hier en daar kom je een kudde schapen en halfwilde paarden tegen. Op een zonnige zomerdag genieten dagjesmensen in een four-wheel drive of op een mountain bike van het mooie landschap. Na zonsondergang verandert het beeld echter compleet. Dan scheuren er jeeps en landrovers vol smokkelwaar op volle snelheid over het pad, met de lichten uit. Hoog boven de route staan handlangers op de uitkijk om in de gaten te houden of de Guardia Civil eraan komt.

Tor

Het piepkleine dorpje Tor ligt strategisch in een smalle kloof beneden aan de hellingen. Er staan een handvol schilderachtige huizen en een oud romaans kerkje en er wonen drie families. Het is het enige dorp in de Pyreneeën waar de inwoners eigendomsrechten hebben op de bergen eromheen. Om Tor met smokkelwaar te kunnen passeren zijn er geheime afspraken. De smokkelaars mogen in ruil voor geld en goederen over de privépaden, een riante bron van inkomsten voor de dorpsbewoners. Voor de gewone dagjesmensen is er een restaurantje, Casa Sisquet, in het traditionele natuurstenen huis van de familie Sisquet. Op het open vuur in de eetkamer worden hier stukken kip en konijn geroosterd en je kunt er ook andere stevige bergkost krijgen. Buiten is de kans groot dat je Josep tegen het lijf loopt, de ‘medicijnman’ van Tor; vanwege zijn enorme bakkebaarden heeft hij de bijnaam Barbes (baarden). Josep is een van de oudste dorpelingen, hij heeft nog meegemaakt dat kort na de Spaanse Burgeroorlog tegenstanders van generaal Franco standrechtelijk werden geëxecuteerd tegen de muur van een huis. De oude man praat graag over de geneeskrachtige werking van kruiden en planten die hij in de bergen vindt, maar als je hem naar de executies vraagt valt hij stil. Ook over de tabaksmokkel wil hij niks zeggen. Dat is iets waar je als toevallige voorbijganger niks mee te maken hebt.

Josep uit Tor

17 april 2018 0 reactie

Nieuwere berichten

Oudere berichten