‘Venetië? Nee toch?! Dat is die tourist trap waar je geen echte Venetiaan meer tegenkomt.’
Wie naar Venetië gaat moet zich verantwoorden. Ik ging toch, mét rolkoffer. Ook dat nog.
Het is allemaal waar, Venetië wordt het hele jaar door overspoeld met toeristen. Dat begrijp ik wel, de wonderschone zinkende lagune heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht, ook op mij. Maar de Rialto-brug en het San Marco-plein hoefde ik echt niet nog een keer te zien. Ik kan slecht tegen mensenmassa’s.
De aanleiding om het nog een keertje te proberen was de Biënnale di Venezia, een internationale kunstmanifestatie die sinds 1895 elke twee jaar wordt gehouden, van de zomer tot diep in de herfst. Dit jaar met spectaculaire kunstwerken van enfant terrible Damien Hirst. Daarvoor wilde ik dolgraag naar Venetië, ondanks alle tegenwerpingen.
Treasures from the Wreck of the Unbelievable (Damien Hirst) – Palazzo Grassi
En? Het was top! Niet alleen de Biënnale, maar ook de kanalen, straatjes, pleintjes, winkels en parken. Want wie het gebied tussen Rialto – San Marco mijdt komt op de leukste plekken. Geen massa’s toeristen, maar echte Venetianen en een enkele bezoeker.
Mijn favoriete wijk was Castello. Verrassend groen, rustig en mooi. In het park Giardini (hier zijn de landenpaviljoens tijdens de Biënnale) zaten we op zondagmiddag in een simpele Italiaanse ‘snackbar’ aan de lunch tussen lokalo’s. Hoezo tourist trap? Een andere topplek in Castello is Arsenale. Op dit enorme maritieme terrein werd ooit de Serenissima vloot gebouwd, de zeemacht van de Republiek Venetië. De Middeleeuwse gebouwen zijn grotendeels gerestaureerd. Je kan er eindeloos dwalen door de oude munitiedepots en langs de voormalige scheepswerven. Sinds 1980 is het een Biënnale locatie. Buiten de Biënnale om bezoeken is lastig maar niet onmogelijk. Er zijn geregeld exposities en je schijnt er op verzoek ook binnen te kunnen.
Arsenale
En dan heb ik nog niet verteld over ons uitstapje naar Lido. Hét vakantie-eiland van Venetië want het heeft een groot strand. Maar op een zonnige zondag in oktober kan je er een kanon afschieten. Terwijl de najaarszon scheen genoten wij van een leeg strand, leuke winkels en fijne terrassen. Zonder toeristen.
Grand Hotel Les Baines (op Lido) was de favoriete plek van Harry Mulisch. De grandeur is weg, het hotel ligt er ontzield bij maarrrr…het is inmiddels verkocht en wordt gerestaureerd.